Μήπως είσαι από τους τυχερούς που έχουν ζήσει την εμπειρία του drive in cinema;

Οι λάτρεις των ταινιών σίγουρα θα ήθελαν να ζουν την εποχή που το drive in cinema ήταν στην ακμή του. Η αρχή έγινε το 1915 στο Las Cruces του Νέου Μεξικού, όπου υπήρχε χώρος για 40 αυτοκίνητα. Η πρώτη ταινία ήταν το »Bags of Gold» και το υπαίθριο cinema ονομαζόταν Theatre de Guadalupe.

Το 1921 στο Τέξας, ο Claude V. Caver πήρε άδεια για προβολή ταινιών βουβού κινηματογράφου στο κέντρο της πόλης.

Την πατέντα του υπαίθριου cinema, όπως το ξέρουμε σήμερα, κατοχύρωσε ο Richard M. Hollingshead, Jr στο New Jersey, o οποίος μετά από διάφορα πειράματα γύρω από τον ήχο, τις θέσεις κι αποστάσεις των αυτοκινήτων κατάφερε να βρει τη χρυσή τομή. Η ευρεσιτεχνία του εγκρίθηκε τον Μάιο του 1933 & τον Ιούνιο άνοιξε το cinema του, 400 θέσεων με οθόνη διαστάσεων 12 x 15 μέτρων. Το σλόγκαν που χρησιμοποίησε ήταν <<Όλη η οικογένεια είναι ευπρόσδεκτη, όσο φασαριόζικα κι αν είναι τα παιδιά>>.

Μετά από 3 χρόνια ο Hollingshead αναγκάστηκε να πουλήσει το cinema, καθώς δεν ήταν κερδοφόρο. Παρόλα αυτά η μόδα τoυ drive in theater είχε κυκλοφορήσει και σε άλλες πολιτείες της Αμερικής. Το 1934 άνοιξαν στην Pennsylvania & στο Los Angeles, το 1936 έφτασε στις Massachusetts, το ’37 στο Ohio & το ’38 στη California, Florida, Maine, Maryland, Michigan, New York & Virginia.

To βασικό θέμα που είχαν να αντιμετωπίσουν τα υπαίθρια cinema ήταν ο ήχος. Αρχικά, υπήρχε καθυστέρηση στον ήχο κι έτσι τοποθετήθηκαν ηχεία μπροστά από κάθε σειρά αυτοκινήτων. Τελικά, η λύση δόθηκε μέσω φορητών ηχείων που μπορούσαν να κρεμαστούν στο κάθε όχημα, ή μέσω της συχνότητας FM ή ΑΜ που συντόνιζαν οι οδηγοί στο αυτοκίνητο.

H χρυσή δεκαετία του drive in ήταν μεταξύ 50’s – 60’s, όταν στις Η.Π.Α λειτουργούσαν 4.000 υπαίθρια cinema. Ήταν κατάλληλα τόσο για ενήλικες με παιδιά, όσο και για νεότερους ανθρώπους που τα επέλεγαν σαν χώρο για το πρώτο τους ραντεβού.

Βασικό μειονέκτημα, οι περιορισμένες ώρες προβολής καθώς ήταν δυνατές μόνο μετά τη δύση του ηλίου, γεγονός που αφαιρούσε από τον συνολικό τζίρο. Κατά τη διάρκεια των 50’s βέβαια, λόγω της ιδιωτικότητας που προσέφεραν στους θεατές τα drive ins, θεωρήθηκαν χώροι αμφιβόλου ηθικής και τελικά στα ’70s πολλά άλλαξαν τη θεματολογία των ταινιών τους από οικογενειακή σε τύπου B-movies.

Tαυτόχρονα, σε αρκετά απ’ αυτά προβλήθηκαν για πρώτη φορά, ταινίες πορνογραφικού περιεχομένου, με σκοπό να αυξήσουν τα έσοδά τους. Η απόφαση αυτή τάραξε ιδιαίτερα τα νερά, ειδικά στις πιο κλειστές κοινωνίες, καθώς μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε πλέον πρόσβαση σε τέτοιου είδους υλικό.

Το μεγαλύτερο drive in ήταν το »Johnny All-Weather Drive-In» στο Copiague της Νέας Υόρκης.

Eίχε 2.500 θέσεις αυτοκινήτων, εστιατόριο σε ταράτσα, τρόλεϊ μεταφοράς των ενηλίκων και των παιδιών στην παιδική χαρά & ένα μεγάλο εσωτερικό cinema για τις μέρες με κακοκαιρία.

Κατά τη διάρκεια των 80’s, ξεκίνησε η παρακμή των drive in με αποτέλεσμα προς το τέλος της δεκαετίας να έχουν μείνει σε λειτουργία, λιγότερα από 200 στις Η.Π.Α και τον Καναδά.

Περίπου εκείνη την εποχή, άνοιξε και στη Μαλακάσα ένα από τα γνωστότερα drive ins της Ελλάδας, που λειτούργησε μόλις για 3 χρόνια (1977-80). Μια γεύση νοσταλγίας στο παρακάτω βίντεο!